หม้อข้าวหม้อแกง (การเล่นในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น) เป็นการเล่นเบ็ดเตล็ดเลียนแบบการดำเนินชีวิตของผู้ใหญ่ การเล่นในสมัยก่อนจะถูกมองในแง่จิตวิทยาว่าเป็นการทำนายอนาคตหรือบุพนิมิต ดังเช่นในวรรณคดีเรื่อง ขุนช้างขุนแผน ตอนหนึ่งได้กล่าวถึง การเล่นสมัยเด็กของนางพิมไว้ว่า “แล้วนางหุงข้าวต้มแกง กวาดทรายจัดแจงเป็นรั้วบ้าน นางเล่นทำบุญให้ทาน ไปนิมนต์สมภารมาเร็วไว” (หอสมุดแห่งชาติ. 2513 : 11) ปัจจุบันการเล่นนี้เรียกกันว่า การเล่นขายของ นิยมเล่นในหมู่เด็กผู้หญิง วัตถุประสงค์ เพื่อฝึกหัดการดำเนินชีวิตร่วมกับผู้อื่นและการดำรงชีพ เพื่อฝึกการรู้จักคิดสร้างสรรค์ อุปกรณ์ อุปกรณ์ที่เหลือใช้สำหรับแทนภาชนะ เปลือกส้มโอ เปลือกมังคุด หรือใบก้นบิด ปูนแดง ผู้เล่น มีการสมมติผู้เล่นให้เป็นฝ่ายขายและฝ่ายซื้อ บทบาทของผู้เล่นจะเป็นได้ทั้ง 2 ฝ่าย คือ ฝ่ายช่วยทำและเปลี่ยนบทบาทมาเป็นฝ่ายซื้อ รูปแบบ ไม่มีรูปแบบที่แน่นอน วิธีการเล่น นำเปลือกส้มโอ เปลือกมังคุด หรือใบก้นบิดผสมด้วยปูนแดงเล็กน้อย คั้นเอาน้ำข้น ๆ ใส่ไว้ในภาชนะ ในไม่ช้าน้ำข้น ๆ นั้นจะแข็งตัว เรียกว่า ขนมวุ้น ผู้เล่นนำมาตัดขายให้แก่ ผู้เล่นคนอื่น ๆ