ซุ่มซุ่มมรตี (ซุ่ม ซุ่ม มะ ระ ตี) เป็นการละเล่นพื้นบ้านของเด็กผู้ขายไทยในสมัยโบราณ สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ ทรงนำไปบรรจุไว้ในละครดึกดำบรรพ์เรื่อง สังข์ศิลป์ชัย ตอนตกเหว ที่ทรงแต่งบทให้ละครของเจ้าพระยาเทเวศร์แสดงรับแขกเมือง ณ โรงละครดึกดำบรรพ์ในสมัยรัชกาลที่ 5 วิธีเล่น ใช้วิธี “จี่เจี๊ยบ” จับนิ้วหาคนถือผลไม้หรือก้อนหินไปวางใส่มือคนที่จะให้เป็นผู้ทาย ทุกคนยืนเข้าแถวเอามือไขว้หลังหงายมือไว้ข้างหนึ่ง ร้องว่า “ซุ่มซุ่มมรตี ระวังจงดี จะต้องปาเต๊ะ” ขณะที่ร้องคนที่ถือก้อนหินจะเดินไปหลังแถว พอร้องถึงคำว่า “ปาเต๊ะ” เดินไปถึงใครก็วางก้อนหินในมือคนนั้น คนที่ได้ก้อนหินจะต้องเป็นผู้ที่สมมติเป็นชื่อตนเองแก่คนที่วางก้อนหิน และคนวางก้อนหินจะเรียกคนทายออกมาและบอกชื่อดอกไม้ทั้งหมด แต่มักบอกเกินจำนวนผู้เล่น 2-3 ชื่อ คนทายต้องบอกว่าจะเอาดอกอะไร ถ้าบอกชื่อดอกไม้ตรงกับคนไหน คนนั้นจะถูกคนทายขี่คอกลับไป แต่ถ้าบอกไม่ตรงกับชื่อของใคร คนทายต้องกระโดดขาเดียว ที่เรียกว่า ขี่ลม กลับไป แล้วเริ่มเล่มใหม่เหมือนเดิมอีกเรื่อยไป